Laat me zeggen dat 70% van de koppels voor wie ik een ceremonie mag ontwerpen, ontzetten houden van de symboliek van de natuur. Dat wil zeggen dat in verbinding staan met de natuur, een deel van hun leven is. Voor hen vertel ik graag het verhaal van hun huwelijk aan de hand van de seizoenen. In deze blog neem ik je mee naar de lente, zomer, herfst en winter en hoe je een jaar rond vertaalt naar een huwelijksceremonie maar je vindt nog meer metaforen in de blog Als de liefde de seizoenen volgt, 8 metaforen om te gebruiken.

Deel 1: Lente – Waar alles begint

Ze ontmoetten elkaar op een lentedag. Niet zomaar een dag, maar zo eentje waarop de vogels zich luidkeels bemoeien met alles, de aarde naar belofte ruikt, en je plots beseft dat je jas eigenlijk al te warm is. De lucht trilde van verwachting.

Hun eerste blik was als het openbarsten van een knop — nog gesloten, maar met een belofte die al voelbaar was. Alles voelde licht. Nieuw. Alsof het leven zelf fluisterde: "Hier begint iets."

Hun gesprekken waren als voorzichtige zonnestralen tussen de wolken. Het tempo was speels, het lachen kwam vanzelf. Ze ontdekten elkaar zoals kinderen de wereld ontdekken: nieuwsgierig, met open handen, zonder haast. De liefde groeide als jonge scheuten die zich niets aantrekken van de tijd. Nog pril, nog breekbaar, maar onmiskenbaar levend.

De lente laat zich niet haasten. En zo ook hun liefde. In elke aanraking zat een zucht van belofte, in elke stilte een zachte spanning. Het was het seizoen van vlinders — in de lucht én in de buik. Ze wisten nog niet waarheen dit alles zou leiden, maar dat hoefde ook niet. In de lente gaat het niet om weten. Het gaat om voelen dat er iets in beweging komt. En dat was genoeg.

Deel 2: Zomer – Volle bloei

De zomer kwam als een feest zonder einde. De liefde stond in volle bloei, stevig geworteld en uitbundig als een veld klaprozen in juli. Geen twijfel meer, geen zoeken. Alleen het grote, warme weten: wij zijn een wij.

Ze bouwden samen. Een thuis, een ritme, een leven. Er waren reizen en stille ochtenden, open ramen en blote voeten op warme vloeren. Ze leerden elkaars ritmes kennen, elkaars dromen en angsten. Het was niet meer pril, het was krachtig. Zoals de zon hoog aan de hemel — niet meer aarzelend, maar zeker van zichzelf.

De zomer kent ook stormen. Soms onweerde het. Meningsverschillen rolden binnen als donkere wolken, maar nadien was er altijd regen die afkoelde, en zonlicht dat terugbrak. Ze leerden ruzie maken met liefde, en zwijgen zonder afstand te creëren. Ze lachten ook veel. De liefde was een zwoel deken waar ze zich samen in wikkelden. Alles leek mogelijk. En misschien wás dat ook zo.
In de zomer pluk je wat je in de lente hebt geplant. Hun handen raakten elkaar nog steeds met vuur. En hun harten?
Die dansten, elke dag opnieuw.

Deel 3: Herfst – Het loslaten

De herfst kwam stilletjes binnen. Niet met een knal, maar met een fluistering. De dagen werden korter, de kleuren dieper. Het was niet minder mooi, alleen anders. Rijker. Wijzer. Doorleefder. Ze begonnen te voelen wat het betekende om écht te blijven. Niet alleen voor de mooie momenten, maar ook voor de onzekere. Er kwam een zachtheid, een aanvaarding. Niet alles hoeft altijd opgelost. Sommige dingen mogen er gewoon zijn.

Zoals de bomen hun bladeren laten vallen, leerden ook zij loslaten. Verwachtingen. Perfectie. Oude idealen. Wat overbleef, was essentie. Echte gesprekken. Stiltes die veilig voelden. Liefde die niet meer hoefde te bewijzen wat ze waard was.

Ze werden elkaars anker. En soms ook elkaars spiegel. De herfst is het seizoen waarin je terugblikt, maar ook vooruitkijkt. Waarin je beseft: we hebben al zoveel gedeeld, en nog zoveel te geven. Het vuur brandde nog steeds — minder vurig misschien, maar gloedvol en warm. Ze zaten vaker samen in stilte, met een dekentje over de knieën en herinneringen als gezelschap.

Herfst is de tijd van oogsten.
En wat ze geoogst hadden, was niets minder dan een diepe, trouwe liefde.

Deel 4: Winter – Rust en herinnering

De winter was wit en stil. De wereld vertraagde, en ook zij gingen trager. Niet omdat het moest, maar omdat het mocht. Ze hadden niets meer te bewijzen. Ze hoefden nergens meer heen. Alles wat ooit 'straks' was, was nu.

Hun dagen waren eenvoudig. Een kop thee. Een hand op een schouder. Een blik die alles zei. De liefde had nu geen grote gebaren meer nodig — het zat in de kleinste dingen. In de manier waarop hij haar sjaal knoopte. In hoe zij zijn favoriete stoel klaarmaakte. Ze dachten terug aan hun eerste lente. Aan hoe alles begon met een blik. Ze lachten om hun jongere ikken, met tedere mildheid. Alles was goed geweest. Zelfs de moeilijke stukken — misschien juist die.

En toen de dag kwam dat één van hen zijn ogen sloot en niet meer opende, was het niet het einde. Het was winter. Een diepe rust. Geen afscheid, maar een overgang. Want ze wisten: de liefde gaat niet dood. Ze verandert alleen van vorm. Zoals de natuur na elke winter opnieuw begint. Zoals zij ooit opnieuw zullen beginnen. Elders. Of hier, maar anders.

De liefde slaapt even. En droomt van een nieuwe lente.

Heerlijk geschreven op 5 mei 2025
Katrien

P.S. Luister je liever naar verhalen of blijf je graag op de hoogte van de laatste nieuwe blog? Abonneer je op de Rebelle Gazette of de podcast Spreker of Preker? Over het maken van handfastingceremonies en het handfastingritueel geef ik elk jaar een training voor ceremoniesprekers die zich hierin willen verdiepen. Laat je inspireren op onze infodagen voor professionals en inspiratiedagen voor koppels.